Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 8 sierpnia 2017 r. (sygn. akt I PK 206/16, www.sn.pl, nr LEX 2333062) uznał, że kwota przyznanego poszkodowanemu pracownikowi od pracodawcy zadośćuczynienia za mobbing, powinna być ustalana tak, by na przyszłość pracodawca wystrzegał się tolerowania niedopuszczalnych zachowań w zakładzie pracy.

Pracodawca ponosi bezwzględną odpowiedzialność za szkodę poniesioną przez pracownika, jaką jest rozstrój zdrowia, spowodowany mobbingiem, nawet wtedy, kiedy nie wiedział o tym, że w jego zakładzie pracy był stosowany mobbing.

Pokrzywdzony wnosząc o zasądzenie odpowiedniej kwoty tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za krzywdę na podstawie art. 94³ k.p., musi wykazać wystąpienie określonego skutku, czyli rozstroju zdrowia. Należy pamiętać, że skutek ten musi być rozpatrywany w kategoriach medycznych, czyli stwierdzony przez lekarza prowadzącego lub przez biegłych lekarzy w toczącym się postępowaniu sądowym. „Odpowiednia suma” jest pojęciem niedookreślonym, ale orzecznictwo przyjmuje, że ma ono spełniać funkcję kompensacyjną. Nie może to być kwota symboliczna, ponieważ musi ona być odczuwalna ekonomicznie przez pracodawcę. Odpowiednia – „przy uwzględnieniu krzywdy poszkodowanego – to utrzymana w rozsądnych granicach, odpowiadająca aktualnym warunkom i przeciętnej stopie życiowej społeczeństwa”. Zadośćuczynienie powinno być całościowe i uwzględniać krzywdy fizyczne i psychiczne już doznane, czas trwania, ale również takie cierpienia, które zapewne wystąpią w przyszłości. Jednak to pracownik musi udowodnić, że mobbing w pracy spowodował rozstrój zdrowia oraz to, że kwota, jakiej oczekuje, w pełni zrehabilituje jego krzywdy.

Brak działań podjętych w celu zapobiegania zjawisku mobbingu w zakładzie pracy przez przełożonych, który przyczynia się do rozstroju zdrowia musi być traktowany jako taki, który zwiększa poczucie krzywdy poszkodowanego i wymaga zasądzenia jednorazowego, odpowiedniego zadośćuczynienia pieniężnego.