Po raz kolejny polski sąd skierował do Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej pytania prejudycjalne dotyczące interpretacji dyrektywy unijnej w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich.  Wątpliwości interpretacyjne unijnych przepisów pojawiły się w kontekście umowy kredytowej powiązanej z frankiem szwajcarskim.

Wątpliwości Sądu Rejonowego dla Warszawy-Woli w Warszawie sprowadzają się do rozstrzygnięcia, kogo można uznać za konsumenta w rozumieniu art. 2 lit. b Dyrektywy Rady 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich. Sąd oczekuje wyjaśnienia, czy osoba działająca w podwójnej, mieszanej roli (jako osoba fizyczna i przedsiębiorca) przy zawieraniu czynności prawnej z przedsiębiorcą (bankiem), podlega ochronie wynikającej z treści Dyrektywy.

Sprawa, którą rozpatruje warszawski sąd, dotyczy małżonków, którzy zawarli umowę o kredyt indeksowany do waluty obcej. Kluczowe jest, że jeden z małżonków prowadzi działalność gospodarczą. Co więcej, kapitał uzyskanego kredytu małżonkowie przeznaczyli, w mniejszej, ale jednocześnie niemarginalnej części, na spłatę  rachunku firmowego. Uzyskane środki zostały więc  w części wykorzystane w celu związanym z prowadzoną działalnością gospodarczą jednego z kredytobiorców. W pozostałej, większej części, kredyt wykorzystano na cele konsumpcyjne, niezwiązane z prowadzeniem działalności gospodarczej.

Stanowisko TSUE w tej sprawie będzie kluczowe dla dalszego przebiegu postępowania.  Dopiero uznanie danego podmiotu za konsumenta umożliwi bowiem badanie, czy w zawartej umowie kredytowej znajdują się klauzule niedozwolone w rozumieniu art. 3 ust. 1 Dyrektywy. Jeśli tak, sąd będzie mógł uznać umowę kredytową małżonków za nieważną.

Treść pytań do TSUE:

1. Czy art. 2 lit. b dyrektywy Rady 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich oraz jej motywów, należy interpretować w ten sposób, że nie sprzeciwia się on zaliczeniu do definicji „konsumenta” osobę prowadzącą działalność gospodarczą, która zawarła wspólnie z kredytobiorcą nieprowadzącym takiej działalności umowę kredytu indeksowanego do waluty obcej przeznaczonego do użytku po części gospodarczego jednego z kredytobiorców, a po części niezwiązanego z jego działalnością gospodarczą i to nie tylko w sytuacji, gdy użytek gospodarczy jest na tyle marginalny, iż odgrywa jedynie nikłą rolę w ogólnym kontekście danej umowy, przy braku znaczenia, iż pozagospodarczy aspekt ma charakter dominujący?
2. W razie pozytywnej odpowiedzi na pytanie pierwsze, czy art. 2 lit. b dyrektywy Rady 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich oraz jej motywów, należy interpretować w ten sposób, że zawarte w tym przepisie pojęcie „konsumenta” obejmuje także osobę, która w chwili podpisania umowy prowadziła działalność gospodarczą, zaś drugi kredytobiorca takiej działalności w ogóle nie prowadził, a następnie obie te osoby zawarły z Bankiem umowę kredytu indeksowanego do waluty obcej, którego kapitał został częściowo wykorzystany na cel gospodarczy jednego z kredytobiorców, a po części na cel niezwiązany z prowadzoną działalnością gospodarczą, w sytuacji, gdy użytek gospodarczy nie ma charakteru marginalnego i nie odgrywa jedynie nikłej roli w ogólnym kontekście umowy kredytu, przy czym pozagospodarczy aspekt ma charakter dominujący, a bez wykorzystania kapitału kredytu na cel gospodarczy nie byłoby możliwe jego udzielenie na cel pozagospodarczy?