Sąd Najwyższy we wrześniowej uchwale wskazał jak należy konstruować żądania w sporze z bankiem w sprawie kredytów frankowych. Uchwała sądu dotyczyła sprawy kredytu hipotecznego denominowanego do franka szwajcarskiego.
Sąd Najwyższy rozstrzygał, czy sąd orzekający w danej sprawie jest uprawniony do wydania orzeczenia, którego powód nie objął swoim żądaniem. Właściwie, czy w związku z żądaniem kredytobiorcy, które ogranicza się jedynie do ustalenia nieważności umowy w całości, sąd orzekający może mimo tego ustalić, że tylko część postanowień umowy jest nieważna. Takie rozstrzygnięcie spowodowałoby, że umowa wiązałaby strony w pozostałym zakresie.
Jak czytamy w orzeczeniu „Żądanie uznania postanowienia umowy za niewiążące dla konsumenta (art. 3851 k.c.) nie jest tożsame ani nie zawiera się w żądaniu ustalenia nieważności umowy (art. 58 k.c.)”. SN stanął więc na stanowisku, że sąd orzekający nie może zastępować jednego roszczenia innym, jeżeli nie było to intencją powoda. To, że powód-kredytobiorca w danej sprawie wniósł o ustalenie umowy za nieważną w całości, nie uprawienia sądu do ustalenia nieważności tylko niektórych postanowień umowy.
Przytoczona uchwała to przede wszystkim ważna wskazówka dla kredytobiorców i ich pełnomocników, jak należy konstruować żądania w sporze z bankiem. Niewątpliwie, powinny być konstruowane w sposób złożony, obejmujący swym zakresem roszczenia, które sąd orzekający potencjalnie mógłby wziąć pod rozwagę.