Zasadą jest, że w okresie wypowiedzenia umowy o pracę pracownik jest obowiązany do świadczenia pracy na rzecz pracodawcy, ponieważ stosunek pracy pomiędzy stronami nadal trwa. Przepis art. 36² KP dopuszcza jednak możliwość zwolnienia pracownika z tego obowiązku, jednak przy zapewnieniu pracownikowi prawa do wynagrodzenia. W orzecznictwie i doktrynie trwał spór co do możliwości cofnięcia złożonego oświadczenia pracodawcy o zwolnieniu z obowiązku wykonywania pracy.

19 marca 2019 r. Sąd Najwyższy w sprawie o sygn. akt: III PK 96/18 wydał postanowienie,
w którym wskazał, że pracodawca ma prawo wtórnie zobowiązać pracownika do świadczenia pracy, bez konieczności uzyskania uprzedniej zgody pracownika, mimo że wcześniej został on z tego obowiązku zwolniony. Pracodawca podobnie ma prawo do udzielenia pracownikowi urlopu wypoczynkowego na podstawie art. 167¹ KP, niezależnie od wcześniejszego zwolnienia z obowiązku świadczenia pracy do upływu okresu wypowiedzenia.

Sąd Najwyższy uzasadnił uprawnienie do cofnięcia omawianej decyzji tym, że zwolnienie pracownika
z obowiązku świadczenia pracy z art. 36² KP nie jest czynnością prawną – jednostronnym oświadczeniem woli w myśl przepisu art. 61 § 1 KC. Możliwość realizacji przedmiotowego uprawnienia mieści się natomiast w granicach uprawnień kierowniczych, które na podstawie art. 22 § 1 KP przysługują pracodawcy. Stanowisko Sądu Najwyższego zakłada, że w istocie polecenia pracodawcy nie można traktować jako cofnięcia oświadczenia o zwolnieniu z obowiązku świadczenia pracy. Należy natomiast rozpatrywać je jako zobowiązanie do świadczenia pracy ze skutkiem od jego złożenia. Przedmiotowa konkluzja wynika z tego, że skoro pracodawca ma możliwość jednostronnego i uznaniowego zwolnienia pracownika z obowiązku świadczenia pracy, to w analogiczny sposób może pracownika zobowiązać do wykonywania pracy do czasu ustania stosunku pracy.