W orzecznictwie i doktrynie od dawna trwał spór co do tego, czy pracownikowi przysługuje jedno, czy dwa roszczenia o odszkodowanie, w sytuacji, gdy pracodawca wadliwie wypowiedział mu umowę o pracę, a następnie rozwiązał ją bez wypowiedzenia (dyscyplinarnie) z naruszeniem przepisów.

Sąd Najwyższy dnia 4 kwietnia 2019 r. podjął uchwałę (sygn. akt III PZP 2/19),  zgodnie z którą w sytuacji, gdy pracodawca wadliwie wypowiedział umowę o pracę, a następnie rozwiązał ją bez wypowiedzenia z naruszeniem przepisów, pracownikowi przysługują roszczenia odszkodowawcze z art. 45 § 1 k.p. w związku z art. 47¹ k.p. oraz z art. 56 § 1 k.p. w związku z art. 58 k.p., przy uwzględnieniu, że świadczenia te spełniają funkcję kompensacyjną, a zatem w części albo w całości może dojść do zbiegu roszczeń wykluczającego ich kumulację.

W związku z powyższym, w sytuacji, gdy zarówno wypowiedzenie, jak i rozwiązanie umowy o pracę były wadliwe, pracownik nabywa prawo do dwóch roszczeń. Oznacza to, że pracownikowi, któremu rozwiązano umowę o pracę za wypowiedzeniem i w trakcie okresu wypowiedzenia rozwiązano umowę o pracę bez wypowiedzenia (w trybie natychmiastowym), przysługują dwa odszkodowania.

Jednakże nie oznacza to, że pracownik uzyska oba odszkodowania w pełnej wysokości. Zależy to od konkretnego stanu faktycznego, gdyż zgodnie z uzasadnieniem uchwały w pewnych sytuacjach pracownik będzie miał prawo tylko do jednego odszkodowania (zdarzy się tak, gdy rozwiązanie umowy z art. 52 § 1 k.p. nastąpiło w ostatnim dniu wypowiedzenia) albo do dwóch pełnych odszkodowań (jeśli natychmiastowe rozwiązanie umowy o pracę uniemożliwi w całości zrealizowanie okresu wypowiedzenia z art. 36 § 1 k.p., liczonego w tygodniach lub w miesiącach).