Postanowieniem z dnia 27 października 2017 r. Sąd Najwyższy w sprawie o sygn. akt  IV CZ 76/17 wyraził stanowisko w zakresie charakteru pocztowego dowodu doręczenia pisma.

Sąd Najwyższy zauważył, że pocztowy dowód doręczenia pisma adresatowi jest korzystającym z domniemania prawdziwości dokumentem urzędowym w rozumieniu art. 244 k.p.c., zaświadczającym fakt i datę doręczenia pisma. Zgodnie z art. 252 k.p.c., adresat może to domniemanie obalić przez wykazanie, że doręczenia w rzeczywistości nie dokonano lub że go dokonano w innym terminie (por. postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 30 kwietnia 1998 r., III CZ 51/98, i 15 listopada 2002 r., V CZ 140/02).

Z § 4 ust. 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 12 października 2010 r. w sprawie szczegółowego trybu i sposobu doręczania pism sądowych w postępowaniu cywilnym (tekst jedn.: Dz. U. z 2015.1222) wynika, że odbierający przesyłkę potwierdza jej odbiór na formularzu odbioru przez umieszczenie podpisu zawierającego imię i nazwisko oraz wpisanie daty otrzymania przesyłki.

Tym samym Sąd powinien zbadać, czy stanowiące dowód doręczenia przesyłki zwrotne potwierdzenie odbioru zostało sporządzone prawidłowo, w szczególności sprawdzić, czy przesyłka została odebrana przez osobę uprawnioną do jej odbioru w imieniu adresata oraz w jakiej dacie została ona odebrana. Jedynie przesyłka prawidłowo doręczona, a zatem taka, co do której prawidłowo wypełniono zwrotne potwierdzenie odbioru, może stanowić dowód doręczenia stronie (uczestnikowi postępowania) orzeczenia.