Sąd Najwyższy w dniu 27 września 2017 r. wydał postanowienie w sprawie o sygn. akt V CSK 50/17 (www.sn.pl) w którym wskazał, że dyspozycja wkładem z rachunku bankowego na wypadek śmierci podlega rozliczeniu pomiędzy spadkobiercami na zasadach przewidzianych dla darowizny, chyba że posiadacz rachunku bankowego zwolni wkład z powyższego rozliczenia.

Zgodnie z art. 55 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe (t.j. Dz. U. z 2016 r. poz. 1988 z późn. zm.) posiadacz rachunku oszczędnościowego, rachunku oszczędnościowo-rozliczeniowego lub rachunku terminowej lokaty oszczędnościowej może pisemnie polecić bankowi, aby ten po jego śmierci dokonał wypłaty z tego rachunku na rzecz wskazanych przez posiadacza osób, tj. małżonka, wstępnego, zstępnego lub rodzeństwa, do określonej ustawowo maksymalnej kwoty.

W myśl art. 1039 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz. U. z 2017 r. poz. 459 z późn. zm.), jeżeli w razie dziedziczenia ustawowego dział spadku następuje między zstępnymi albo między zstępnymi i małżonkiem, spadkobiercy ci są wzajemnie zobowiązani do zaliczenia na schedę spadkową otrzymanych od spadkodawcy darowizn oraz zapisów windykacyjnych, chyba że z oświadczenia spadkodawcy lub z okoliczności wynika, że darowizna lub zapis windykacyjny zostały dokonane ze zwolnieniem od obowiązku zaliczenia.

Sąd Najwyższy wskazał, że wypłata środków pieniężnych z rachunku bankowego na podstawie dyspozycji wkładem na wypadek śmierci na rzecz wskazanej osoby jest czynnością jednostronną oraz w swej istocie przypomina czynność darowizny. W związku z tym, jeżeli wkładca nie zwolni środków pieniężnych stanowiących wkład z rozliczenia ich pomiędzy spadkobiercami jak darowizny, wkład ten należy traktować przy dziale spadku właśnie jak darowiznę, stosując mechanizm określony w art. 1039 Kodeksu Cywilnego.