Uchwałą powiększonego siedmioosobowego składu z dnia 17 czerwca 2015 r. (sygn. akt III UZP 2/15) Sąd Najwyższy odpowiadając na pytanie prawne wskazał, że tytułem do podlegania ubezpieczeniom społecznym przez członka zarządu spółki akcyjnej, który zawarł z tą spółką umowę o świadczenie usług w zakresie zarządzania (tj. tzw. kontrakt menadżerski) w ramach prowadzonej przez siebie pozarolniczej działalności gospodarczej, jest umowa o świadczenie usług (art. 6 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych – jednolity tekst: Dz.U. z 2015 r. poz. 121), a nie prowadzenie tej działalności gospodarczej.

Uchwała Sądu Najwyższego w powiększonym składzie jest skutkiem wątpliwości jakie Sąd Najwyższy powziął podczas rozpoznawania skargi kasacyjnej w sprawie o sygn. akt I UK 207/14, w związku z pojawiającymi się rozbieżnościami we wcześniejszym orzecznictwie. W uchwale 7-osobowy skład Sądu Najwyższego przesądził o tym, że menedżerowie nie świadczą usług na zasadzie tzw. samozatrudnienia, czyli w ramach prowadzonej przez nich pozarolniczej działalności gospodarczej,  lecz są związani ze spółką umową cywilnoprawną o świadczenie usług, do której odpowiednio stosuje się przepisy o umowie zlecenia. To oznacza, że spółki, w których menedżerowie pracują, powinny odprowadzać do ZUS składki w wysokości wyliczonej od faktycznie uzyskiwanego przez menedżerów przychodu na podstawie kontraktów menedżerskich, stosując stawki przewidziane dla umów o świadczenie usług, do których stosuje się odpowiednio przepisy o zleceniu. Podkreślenia wymaga fakt, iż wyliczone w ten sposób składki będą zdecydowanie wyższe, niż składki, które menedżerowie odprowadzaliby do ZUS z tytułu prowadzenia działalności gospodarczej.

Sąd Najwyższy nadał tej uchwale moc zasady prawnej, przedstawiona w niej wykładnia wiąże od dnia podjęcia uchwały, tj. od 17 czerwca 2015 r.