Zgodnie z wyrokiem Trybunału Sprawiedliwości UE z dnia 15 maja 2019 r., sygn. akt C-235/18, emitenci kart paliwowych i ich klienci nie mogą odliczać podatku VAT od zakupionego paliwa. Trybunał uznał bowiem, że emitenci w rzeczywistości nie sprzedają towaru (paliwa), lecz świadczą na rzecz swoich klientów usługi finansowe zwolnione z VAT.

Powyższy wyrok dotyczy jednak tylko tych kart paliwowych, które są emitowane np. przez podmioty leasingowe oraz zarządzające flotami służbowych samochodów. Wyrok TSUE nie dotyczy natomiast kart wystawianych przez koncerny paliwowe. Nie wpłynie więc na sytuację prawnopodatkową w zakresie podatku VAT koncernów paliwowych, ani podatników, którzy korzystają z kart paliwowych wystawianych przez takie koncerny (np. Orlen, Lotos).

Definitywne stanowisko przedstawione w wyroku z dnia 15 maja 2019 r. różni się od utrwalonej linii orzeczniczej polskich sądów administracyjnych. NSA w wyroku z dnia 15 października 2014 r. wskazał, że każdorazowo należy badać, czy wystawca karty ma wpływ na istotne elementy transakcji (tj. cenę, warunki nabycia paliwa itp.) – nie można bowiem z góry przesądzać, iż jest to usługa finansowa.

Podsumowując, wyrok TSUE może dla niektórych kategorii podmiotów oznaczać obowiązek korekty podatku VAT odliczonego. Co więcej, emitenci kart (którzy w ocenie TSUE świadczą usługi zwolnione z VAT), powinni wyodrębniać VAT naliczony związany z tymi usługami, a w sytuacji gdy nie jest to możliwe – dokonywać odliczeń wyłącznie części podatku naliczonego wyliczonego według ustalonej proporcji. W przeciwnym wypadku, mogą być zobowiązani do skorygowania dokonanych odliczeń, nawet za pięć lat wstecz.

Mając jednak na względzie, że wyrok TSUE z dnia 15 maja 2019 r., sygn. akt C-235/18 odbiega od praktyki wypracowanej przez polskie organy podatkowe i sądy administracyjne, należy oczekiwać, że Ministerstwo Finansów zdecyduje się w najbliższym czasie zająć oficjalne stanowisko, dotyczące przedmiotowego zagadnienia.