Zgodnie z art. 13 ust. 2 ustawy z dnia 28 września 1991 r. o lasach, dalej jako: ustawa, zmiana lasu na użytek rolny jest dopuszczalna w przypadkach szczególnie uzasadnionych potrzeb właścicieli lasów. Ciężar wykazania, że zaistniały szczególnie uzasadnione potrzeby, spoczywa na właścicielu lasu, a zaistnienie tej przesłanki podlega ocenie starosty lub dyrektora regionalnej dyrekcji Lasów Państwowych. Niezbędne jest udowodnienie ich szczególnego charakteru.

Potrzeba właściciela lasu musi być wyjątkowa oraz uzasadniona szczególnymi okolicznościami, które w sytuacji konkretnego właściciela przeważają nad zasadą ochrony i trwałości utrzymania lasu. Przykładowo w ocenie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku: „przejściowe nawet pozbawienie lasu drzew nie stanowi przesłanki do zmiany przeznaczenia terenu na użytek rolny na podstawie art. 13 ust. 2 u.l., ale zobowiązuje właściciela do uzupełnienia struktury lasu i jego zalesienia” (wyrok z dnia 24 lipca 2012 r. sygn. II SA/Bk 374/12). Z kolei Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że „chęć zagospodarowania działki przez jej właściciela, dla celów rekreacyjnych i hodowlanych oznacza, że ma on uzasadniony interes w żądaniu zmiany przeznaczenia działki, ale nie oznacza, że wystąpiła szczególnie uzasadniona potrzeba, aby takiej zmiany dokonać.” (wyrok NSA z 20 października 2011 r., II OSK 1449/10).

Z orzecznictwa wynika również, że jeżeli właściciel może prowadzić działalność na innych gruntach rolnych, to nie kwalifikuje się to do przypadku szczególnie uzasadnionego. Ponadto zmiana lasu na użytek rolny w celu poprawy dochodowości gospodarstwa jest niewątpliwie uzasadniona ekonomicznie, jednak nie można jej zaliczyć do przypadku szczególnie uzasadnionego. W tym kontekście należy też wskazać, że wnioskowanej zmiany nie uzasadnia dotychczasowa sytuacja materialno-bytowa skarżącego i rodziny. Przypadku szczególnie uzasadnionego nie stanowi również przejściowe pozbawienie lasu drzew. Sytuacja taka zobowiązuje właściciela do „uzupełnienia struktury lasu i jego zalesienia.” (wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 21 listopada 2016 r., IV SA/Wa 773/16).

Reasumując, dla ustalenia istnienia szczególnie uzasadnionych potrzeb nie wystarcza wystąpienie po stronie właściciela zwykłych potrzeb, ale konieczne jest wystąpienie potrzeb kwalifikowanych, czyli nadzwyczajnych, wyjątkowych, a zatem wyraźnie odbiegających od potrzeb typowych.