Zgodnie z art. 646 kodeksu cywilnego: „Roszczenia wynikające z umowy o dzieło przedawniają się z upływem lat dwóch od dnia oddania dzieła, a jeżeli dzieło nie zostało oddane – od dnia, w którym zgodnie z treścią umowy miało być oddane.”

Wskazany przepis stanowi normę szczególną wobec art. 118 kodeksu cywilnego: „Jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia wynosi lat dziesięć, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej – trzy lata.”, określającą samodzielnie zarówno termin przedawnienia, jak i początek jego biegu. (zob. wyrok SN z dnia 25 listopada 1999 r., II CKN 581/98, LEX nr 358697; uchwała SN z dnia 21 października 1994 r., III CZP 136/94, OSNCP 1995, nr 2, poz. 38)

W uzasadnieniu wyroku z dnia 7 października 2010 r., IV CSK 173/10, LEX nr 707913, Sąd Najwyższy wskazał, że: „Artykuł 646 k.c. samodzielnie określa początek biegu przedawnienia i wiąże go z dniem oddania dzieła, a jeżeli dzieło nie zostało oddane – z dniem, w którym zgodnie z treścią umowy dzieło miało być oddane. Początku biegu przedawnienia roszczeń wynikających z umowy o dzieło nie określają reguły przewidziane w art. 120 k.c. i dla jego ustalenia nie zachodzi potrzeba ani możliwość zastosowania art. 455 k.c.”

Tym samym zastrzeżenie wynagrodzenia z odległym terminem płatności (tj. przekraczającym 2 lata od daty wydania dzieła) spowoduje przedawnienie roszczenia o zapłatę przed jego wymagalnością.

Sąd Apelacyjny we Wrocławiu w wyroku z dnia 20 czerwca 2013 r., I ACa 540/13, LEX nr 1416515, jako jeden z nielicznych wyraził zapatrywanie, że: „Jedynie w wypadku, gdy z woli stron należne wykonawcy wynagrodzenie ma być płatne po upływie dwóch lat od oddania dzieła, rozważa się w piśmiennictwie pogląd o dopuszczalności odstępstwa od art. 646 k.c. na rzecz ogólnej regulacji z art. 120 § 1 k.c.”

Z uwagi na powyższe okoliczności należy rozważnie wskazywać termin płatności w ramach umów o dzieło.