Zgodnie z podjętą w dniu 20 listopada 2015 r. uchwałą Sądu Najwyższego w składzie 7 sędziów (sygn. III CZP 17/15), dopuszczalne jest kierowanie do Sądu żądania o uznanie zapisu wzorca umowy stosowanego przez przedsiębiorcę jako niedozwolonego w obrocie z konsumentami, powołując się na okoliczność, że podobny zapis został już wpisany do rejestru klauzul niedozwolonych na mocy wyroku wydanego przeciwko innemu przedsiębiorcy, co nie oznacza jednak, że taki zapis będzie również klauzulą abuzywną (niedozwoloną). Jednocześnie Sąd Najwyższy wskazał, że nie ma możliwości aby wielokrotnie pozywać tego samego przedsiębiorcę o uznanie sformułowania za niedozwolony wzorzec umowy z konsumentem, jeżeli już znalazł się w rejestrze klauzul niedozwolonych prowadzonych przez Prezesa UOKIK.

Przedmiotowe orzeczenie stanowi potwierdzenie nowej linii orzeczniczej Sądów prowadzących postępowania w zakresie uznania zapisów wzorców umownych stosowanych przez przedsiębiorców za niedozwolone. Od kilku lat przedsiębiorcy borykali się z problemem masowego pozywania ich o stosowanie klauzul niedozwolonych, gdzie niejednokrotnie o wpisanie danego zapisu wzorca umowy do rejestru klauzul niedozwolonych, występowało kilka a nawet kilkanaście podmiotów. Koronnym argumentem podmiotów domagających się uznania danego zapisu za klauzulę niedozwoloną była okoliczność, że podobne zapisy wzorców umów zostały już wpisane do rejestru klauzul niedozwolonych na mocy wyroku wydanego przeciwko innemu przedsiębiorcy. Sąd Najwyższy w uchwale stwierdził jednoznacznie, że każda sprawa o uznanie zapisów wzorca umowy za niedozwolone wymaga przeprowadzenia odrębnego postępowania dowodowego, a zatem nie jest wystarczające powoływanie się jedynie na okoliczność, że w rejestrze klauzul niedozwolonych znajduje się już klauzula o podobnym brzmieniu. Co również istotne, Sąd wykluczył możliwość wielokrotnego pozywania przedsiębiorcy o stosowanie tej samej klauzuli niedozwolonej.