Zgodnie z regulacją zawartą w art. 81 k.p. pozostawanie w stanie gotowości do świadczenia pracy daje możliwość uzyskania wynagrodzenia za czas niewykonywania pracy, jeśli pracownik doznał przeszkód z przyczyn dotyczących pracodawcy. Jak uznał Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 14 października 2013 r (II PK 16/2013) jednorazowe poinformowanie pracodawcy o pozostawaniu w stanie gotowości do świadczenia pracy nie jest wystarczające do otrzymania wynagrodzenia za cały okres nieświadczenia pracy. Pracownik powinien wykazać w sposób czynny swoją gotowość do pracy w okresie, za który dochodzi wynagrodzenia.

 W ocenie Sądu Najwyższego, pracownik powinien aktywnie manifestować pozostawanie w stanie permanentnej (stałej) gotowości do natychmiastowego podjęcia i świadczenia pracy w uzgodnionym miejscu, czasie i rozmiarze pracy. Aktywna manifestacja wymaga co najmniej systematycznego lub periodycznego powiadamiania pracodawcy o miejscu przebywania i sposobach wezwania pracownika do świadczenia pracy w formach dostatecznie informujących pracodawcę o stanie gotowości do pracy, co najmniej przez comiesięczne żądanie wypłaty wynagrodzenia z tytułu gotowości do pracy, które – tak jak wynagrodzenie za pracę wykonaną – jest płatne w każdym miesiącu zatrudnienia w miejscu i terminie wypłaty wynagrodzeń za pracę. Manifestowanie przez pracownika gotowości do wykonywania pracy nie może ograniczać się do jednorazowego lub sporadycznego powiadamiania pracodawcy o gotowości do pracy czy też biernego wielomiesięcznego oczekiwania na wezwanie pracodawcy do świadczenia pracy, w szczególności w sytuacji, gdy pracodawca uporczywie podważa sporny stosunek pracy oraz gotowość pracownika do wykonywania pracy. Takie postępowanie nie spełnia należytej miary staranności pracowniczej wymaganej i koniecznej do nabycia wynagrodzenia z tytułu gotowości do pracy.