Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej, w wyniku zapytania prejudycjalnego Sądu Rejonowego w Białymstoku, wyrokiem z dnia 13 marca 2014 r. (Sprawa C-38/13) uznał, iż przepisy kodeksu pracy różnicujące długość okresu wypowiedzenia pracowników z uwagi na rodzaj zawartej umowy o pracę, tj. w zależności od zatrudnienia na czas określony czy też nieokreślony, są niezgodne z treścią dyrektywy Rady 99/70/WE z dnia 28 czerwca 1999 r.

Obecnie kodeks pracy w odniesieniu do wypowiedzenia umów o pracę zawartych na czas określony, mających trwać dłużej niż 6 miesięcy, przewiduje możliwość zastosowania dwutygodniowego okresu wypowiedzenia, niezależnego od długości stażu pracy pracownika u danego pracodawcy. Jednocześnie jednak długość okresu wypowiedzenia w przypadku umów o pracę zawartych na czas nieokreślony jest zależna od stażu pracy pracownika u danego pracodawcy i może wynosić od dwóch tygodni do trzech miesięcy.
 

Trybunał Sprawiedliwości UE uznał, za nieuzasadnione odmienne traktowanie pracowników zatrudnionych na czas nieokreślony w odniesieniu do pracowników zatrudnionych na czas określony, gdy w rzeczywistości obie te kategorie pracowników znajdują się w porównywalnych sytuacjach.
 

Aktualna regulacja kodeksu pracy pozostaje tym samym w sprzeczności z treścią dyrektywy i klauzuli 4. załącznika do dyrektywy Rady 99/70/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. dotyczącej Porozumienia ramowego w sprawie pracy na czas określony, zawartego przez Europejską Unię Konfederacji Przemysłowych i Pracodawców (UNICE), Europejskie Centrum Przedsiębiorstw Publicznych (CEEP) oraz Europejską Konfederację Związków Zawodowych (ETUC) (Dz.U. 175, s. 43). Zatem w przyszłości ustawodawca będzie musiał wyeliminować zaistniałą sprzeczność poprzez dostosowanie przepisów kodeksu pracy do treści prawa europejskiego.