Od 1 stycznia 2020 r. podatnicy na wzór regulacji zawartych w przepisach ustawy o podatku od towarów i usług, mogą korzystać z tzw. ulgi na złe długi również w podatku dochodowym. Znowelizowane zostały: ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawa o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne oraz ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych.

Znowelizowane przepisy dają wierzycielom możliwość pomniejszenia podstawy opodatkowania o zaliczaną do przychodów należnych wartość wierzytelności o zapłatę świadczenia pieniężnego, jeśli ta nie została uregulowana lub zbyta. Zmniejszenia dokonuje się w zeznaniu podatkowym składanym za rok podatkowy, w którym upłynęło 90 dni od dnia upływu terminu zapłaty wynikającego z faktury (rachunku) lub umowy. Natomiast w przypadku, gdy po dokonaniu korekty podstawy opodatkowania należność zostałaby uregulowana (zbyta), wierzyciel będzie musiał zwiększyć podstawę opodatkowania oraz zapłacić podatek w rozliczeniu za okres, w którym należność została uregulowana.

Dłużnik zobowiązany jest z kolei doliczyć do podstawy opodatkowania wartość zobowiązania nieuregulowanego w terminie 90 dni, zaliczonego uprzednio do kosztów uzyskania przychodu. Zwiększenia należy dokonać analogicznie, w zeznaniu podatkowym składanym za rok podatkowy, w którym upłynęło 90 dni od dnia upływu terminu zapłaty określonego na fakturze lub w umowie. W przypadku uregulowania zobowiązania, dłużnik nabędzie prawo do korekty zwrotnej w rozliczeniu za okres, w którym zobowiązanie to zostanie uregulowane.

Możliwość skorzystania z tzw. ulgi na złe długi w podatku dochodowym, uzależniona jest od łącznego spełnienia następujących warunków:

1) dłużnik na ostatni dzień miesiąca poprzedzającego dzień złożenia zeznania podatkowego nie jest w trakcie postępowania restrukturyzacyjnego, postępowania upadłościowego lub w trakcie likwidacji;

2) od daty wystawienia faktury (rachunku) lub zawarcia umowy dokumentującej wierzytelność nie upłynęły 2 lata, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym została wystawiona faktura (rachunek) lub została zawarta umowa, a w przypadku gdy rok kalendarzowy, w którym wystawiono fakturę (rachunek), jest inny niż rok kalendarzowy, w którym zawarto umowę – gdy nie upłynęły 2 lata, licząc od końca roku kalendarzowego późniejszej z tych czynności;

3) transakcja handlowa zawarta jest w ramach działalności wierzyciela oraz działalności dłużnika, z których dochody podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

 Znowelizowane przepisy mają zastosowanie do transakcji handlowych, dla których termin zapłaty upływa po dniu 31 grudnia 2019 roku.